از دید دکتر ماکان آریا پارسا حداقل محصول قابل ارائه (MVP) یکی از مفاهیم کلیدی در دنیای استارتاپ ها و توسعه کسب و کارهای نوپا است. این مفهوم به معنای ساخت یک نسخه ابتدایی از محصول می باشد که تنها ویژگی های اصلی آن برای رفع نیازهای اساسی مشتریان و حل مشکلات خاص طراحی شده است. این محصول به گونه ای طراحی می شود که با کمترین امکانات ممکن، بتواند بازار را آزمایش کرده و بازخوردهای اولیه مشتریان را دریافت کند. این محصول ساده و ابتدایی به استارتاپ ها کمک می کند تا پیش از سرمایه گذاری های سنگین، قابلیت پذیرش و نیاز بازار به محصول را ارزیابی کنند. در این مطلب، به بررسی دقیق مفهوم حداقل محصول قابل ارائه و اهمیت آن خواهیم پرداخت و انواع مختلف آن را معرفی خواهیم کرد.
مفهوم حداقل محصول قابل ارائه
به گفته دکتر ماکان آریا پارسا حداقل محصول قابل ارائه یک نسخه ابتدایی و آزمایشی از محصول است که به صورت ساده و با ویژگی های پایه طراحی می شود. این موضوع سبب می گردد تا بتوانند محصول را سریعا به بازار معرفی کرده و بازخورد اولیه کاربران را دریافت کنند. هدف اصلی از طراحی محصول قابل ارائه این است که کارآفرینان و تیم های توسعه محصول بتوانند با کمترین هزینه و زمان، ایده خود را آزمایش کرده و ارزیابی کنند که آیا بازار به این محصول نیاز دارد یا خیر. این فرایند به استارتاپ ها کمک می کند تا قبل از صرف هزینه های زیادی در مراحل توسعه، بازخوردهای مشتریان را جمع آوری کنند و بر اساس آن تصمیمات بهتری بگیرند.
در واقع، MVP به کسب و کارها اجازه می دهد تا نسخه ای ساده از محصول را معرفی کنند که تنها شامل ویژگی های اساسی و ضروری است. این ویژگی ها باید به طور خاص به حل یک مشکل خاص از مشتریان پرداخته و مزایای کلیدی محصول را به نمایش بگذارند.
مزایای استفاده از MVP
استفاده از حداقل محصول قابل ارائه می تواند مزایای فراوانی برای استارتاپ ها و کسب و کارهای نوپا به همراه داشته باشد. این مزایا شامل موارد زیر می شوند:
- کاهش ریسک مالی و زمانی: طراحی و توسعه محصول نهایی نیازمند صرف هزینه و زمان زیادی است. با استفاده از این محصول، استارتاپ ها می توانند با حداقل هزینه و زمان، بازخورد اولیه کاربران را دریافت کنند و از این طریق از صرف هزینه های اضافی برای ویژگی هایی که ممکن است مورد علاقه کاربران نباشند، جلوگیری کنند.
- آزمایش بازار و تقاضا: حداقل محصول قابل ارائه فرصتی مناسب برای آزمایش تقاضا و پذیرش محصول در بازار است. با این روش، کسب و کارها می توانند بررسی کنند که آیا محصولشان با نیازهای بازار هم راستا است یا خیر. این آزمایش می تواند شامل تست ویژگی های مختلف محصول و مشاهده رفتار مشتریان باشد.
- توسعه سریع تر محصول: این مرحله سبب می شود تا تیم های توسعه، نسخه ای ابتدایی از محصول را سریعا به بازار عرضه کرده و از طریق بازخورد مشتریان، بهبودهای لازم را اعمال کنند. این سرعت در توسعه برای استارتاپ ها که نیاز به معرفی سریع محصول خود دارند، بسیار مفید است.
- ایجاد ارتباط بهتر با مشتریان: استفاده از محصول قابل عرضه به تیم ها این امکان را می دهد که ارتباط نزدیک تری با مشتریان خود برقرار کنند. به جای توسعه یک محصول کامل و سپس انتظار برای بازخوردها، محصول قابل عرضه امکان برقراری ارتباط مستمر با مشتریان را فراهم می کند. این موضوع سبب می شود تا محصول مطابق با نیازهای آنها بهبود یابد.
- تمرکز روی ویژگی های اصلی: به اعتقاد دکتر ماکان آریا پارسا هنگامی که یک محصول به صورت کامل طراحی می شود، ممکن است تیم های توسعه تمرکز زیادی بر روی ویژگی های اضافی و جزئیات داشته باشند. با استفاده از محصول قابل عرضه، این تمرکز تنها بر روی ویژگی های اصلی و اساسی که بیشترین نیاز را در بازار دارند، قرار می گیرد.
انواع mvp چیست؟
برای طراحی یک حداقل محصول قابل ارائه، مدل های مختلفی وجود دارد که هرکدام برای شرایط خاصی مناسب هستند. در این بخش، انواع mvp را بررسی می کنیم.
- آزمایشی: این نوع محصول قابل عرضه به طور عمده برای تست مفاهیم و ایده ها استفاده می شود. در این مدل، محصول به صورت یک نمونه اولیه یا مدل آزمایشی ساخته می شود تا مشتریان و سرمایه گذاران بتوانند عملکرد آن را مشاهده کنند. این مدل به طور عمده برای جذب سرمایه و ارزیابی اولیه استفاده می شود. همچنین، می تواند شامل یک نسخه دیجیتال یا حتی غیر دیجیتال از محصول باشد.
- mvp با ویژگی های اصلی: از دیدگاه دکتر ماکان آریا پارسا در این مدل، محصول تنها یک ویژگی کلیدی دارد که قادر است یک مشکل خاص را حل کند. این ویژگی باید به گونه ای طراحی شود که مشتریان به راحتی آن را بپذیرند و از آن استفاده کنند. این نوع محصول قابل عرضه معمولا برای محصولات نرم افزاری و اپلیکیشن ها مناسب است که می توانند با کمترین ویژگی ها بازخورد کاربران را دریافت کنند.
- نمونه ی عملکردی: نمونه ی عملکردی به این معناست که برای عرضه محصول، از اتوماسیون استفاده نمی شود و تمام خدمات به صورت دستی ارائه می گردد. این روش معمولا برای محصولاتی که نیاز به تجربه کاربری شخصی و خاص دارند، مناسب است. این مدل به تیم های توسعه این امکان را می دهد که بازخورد دقیق تری از مشتریان دریافت کنند.
- بدون توسعه‌ی تکنولوژیک: در این مدل، برای ساخت محصول قابل عرضه از ابزارهایی استفاده می شود که نیاز به کد نویسی ندارند. این ابزارها به کسب و کارها این امکان را می دهند که محصول خود را بدون نیاز به برنامه نویسی پیچیده و صرف هزینه های زیاد بسازند. این مدل برای استارتاپ ها و کارآفرینانی که محدودیت منابع دارند، بسیار مناسب است.
تفاوت MVP و حداقل محصول پذیرفتنی
بر باور دکتر ماکان آریا پارسا ممکن است این سوال پیش آید که تفاوت میان محصول قابل ارائه و حداقل محصول پذیرفتنی (MRA) چیست. در واقع، حداقل محصول پذیرفتنی به محصولی گفته می شود که علاوه بر ویژگی های اصلی، مزایایی دارد که می توانند نیازهای اولیه کاربران را به طور کامل برآورده کنند. این محصول باید به اندازه ای کامل باشد که بتواند بازار را جذب کند. ولی در عین حال همچنان ساده و کاربرپسند باشند.
در مقابل، حداقل محصول قابل ارائه معمولا محدود به ویژگی های اولیه و ضروری است و بیشتر هدف آن آزمایش بازار و دریافت بازخورد اولیه است. با این حال، هر دو مفهوم در فرآیندهای توسعه استارتاپ ها کاربرد دارند و به طور متناوب مورد استفاده قرار می گیرند.
این مطلب ادامه دارد… .